تیم نوجوانان زیر ۱۷ سال ایران شایسته پیروزی نیست

بازی تیم فوتبال زیر ۱۷ سال ایران در برابر کانادا را هم دیدیم. این دومین بازی ایران در جام جهانی ۲۰۱۳ نوجوانان زیر ۱۷ سال در امارات متحده عربی بود. ایران که از حمایت تماشاگران پرشمار ایرانی برخوردار است و تقریباً در خانه خود بازی می کند، شانس پیروزی در برابر آرژانتین را در بازی نخست از دست داد و اکنون با تیم نسبتاً ضعیفی به نتیجه ۱-۱ مساوی رسیده است که هیچ سابقه فوتبالی ندارد و در نیمه نخست بازی هم توان رویاروئی با تیم ایران را نداشت.

دست داشتن فدراسیون در آبروریزی صغر سن

تدارکات نسبتاً گسترده این تیم و مسابقات پرشمار این تیم در اردوهای آمادگی و سفرهای خارجی با آبروریزی حذف اجباری چندین تن از بازیکنان این تیم به علت کبر سن همراه بود. کنترل سن بازیکنان برای فدراسیون فوتبال ایران بسیار ساده است. با کنترل شناسنامه پدر و مادر و خواهران و برادران این بازیکنان، کنترل گواهی تولد، کارت واکسیناسیون و کارنامه‌های دبستان و دبیرستان می‌توان همه سوء ظن‌های احتمالی پیرامون جعلی بودن شناسنامه بازیکنان را برطرف کرد. از اینرو تردیدی نیست که گردانندگان فدراسیون فوتبال در اقدام مجرمانه و شرم آور تهیه صغر سن برای بازیکنان دست داشته‌اند یا دستکم عمداً چشم بر آن بسته‌اند.

ادای مسی، رونالدو و ایبراهیموویچ

اما آنچه با دیدن بازی این تیم بیش از هر چیز آشکار می شود بازی غیردوست داشتنی و غیردلچسب این تیم است. تیم فوتبال زیر ۱۷ سال ایران دارای بازیکنانی است که از قدرت بدنی و تکنیک نسبتاً خوبی برخوردار هستند. اما کسی به این نوجوانان یاد نداده است که دلال های اروپائی هرگز بازیکن تکروی را که توان و میل به همکاری تیمی نداشته باشد خریداری نخواهند کرد. نوجوانان زیر ۱۷ سال ایران در بازی با کانادا نشان دادند که هیچیک از آنان دارای آنچنان توانائی فردی نیست که بتواند نتیجه یک بازی حتی در مقابل تیم نسبتاً ضعیفی مانند کانادا را تعین کند اما در این بازی بیشتر آنها سعی کردند ادای لئونل مسی، کریستیانو رونالدو و زلاتان ایبراهیموویچ را درآورند و کوشش کردند یک تنه نتیجه بازی را تغییر دهند.

نه کار تیمی و نه آزادگی

نوجوانان زیر ۱۷ سال ایران تقریباً هرگز کوشش نکردند دیگری را در موقعیت قرار دهند و یا هنگامی که یار خودی اتفاقاً در موقعیت مناسب است به وی پاس بدهند. گوئی به این بازیکنان دستور داده شده بود تکروی کنند و به هم پاس ندهند مگر آنکه دیگر هیچ راهی برای تکروی آنها باقی نمانده باشد. گوئی بازیکنان و مربیان این تیم هرگز بازی تیم های ملی و باشگاهی موفق اروپائی مانند آلمان، اسپانیا، ایتالیا، هلند، بارسلونا، رئال مادرید و بایرن مونیخ یا حتی تیم های ژاپنی و کره ای را ندیده‌اند و یاد نگرفته‌اند که موفق‌ترین تیم‌های دنیا آنهائی هستند که تکنیک و توان فردی بازیکنان را در خدمت بازی تیمی درآورده اند. تیمی که چنین اصلی را یاد نگرفته باشد شایسته پیروزی نیست، اگر چه این تیم تیم ملی ما باشد.

اما رویداد زشت این بازی پس از گل ایران و هنگامی رخ داد که بازیکن زننده گل دوان دوان خود را به مربی تیم، علی دوستی مهر رساند تا خاک پای او را ببوسد. همه دیدند که علی دوستی مهر مربی تیم فوتبال نوجوانان زیر ۱۷ سال ایران نه به بازیکنانش کار تیمی یاد داده است و نه سرافرازی و آزاده بودن را به آنها یاد داده است. نوجوانان فوتبالیست ایران شایسته مربی و کادر فنی بهتری هستند.

این نوجوان خاک پای مربی را می‌بوسد. علی دوستی مهر مربی تیم فوتبال نوجوانان زیر ۱۷ سال ایران نه به بازیکنانش کار تیمی یاد داده است و نه  سرافرازی و آزاده بودن را.